ഉറങ്ങുമ്പോൾ എല്ലാവരും കുട്ടികളാണ്.
യുദ്ധമൊന്നും അപ്പോൾ അവരിലില്ല.
സ്വർഗ്ഗം പകർന്ന സ്വച്ഛതാളത്തിൽ
കൈകൾ വിടർത്തി
അവർ ശ്വാസമെടുക്കുന്നു.
കൊച്ചുകുഞ്ഞുങ്ങളെപ്പോലെ
അവർ ചുണ്ടുകൂർപ്പിക്കുന്നു
കൈകൾ പാതി തുറക്കുന്നു,
സൈനികരും രാജ്യതന്ത്രജ്ഞരും
സേവകരും യജമാനന്മാരും
അങ്ങനെ എല്ലാവരും.
നക്ഷത്രങ്ങൾ കാവലാകുന്നു
മൂടല്‍മഞ്ഞ് വാനിൽ മൂടുപടമിടുന്നു,
ആരും ആരെയും ദ്രോഹിക്കാത്ത
ഏതാനും മണിക്കൂറുകൾ.
നമ്മുടെ മനസ്സ് പാതിവിടർന്ന
പൂക്കളാകുന്ന ആ സമയത്താണ്
നമുക്ക് മറ്റൊരാളോട്
സംസാരിക്കാനാകുന്നുള്ളൂ
എന്ന് വരികയാണെങ്കിൽ,
വാക്കുകൾ
പൊൻതേനീച്ചകളെപ്പോലെ
ഒഴുകിവന്നേനെ — ദൈവമേ,
ഉറക്കത്തിന്റെ ഭാഷയെനിക്ക്
പഠിപ്പിച്ചു തന്നാലും.
നക്ഷത്രങ്ങൾ കാവലാകുന്നു
മൂടല്‍മഞ്ഞ് വാനിൽ മൂടുപടമിടുന്നു,
ആരും ആരെയും ദ്രോഹിക്കാത്ത
ഏതാനും മണിക്കൂറുകൾ.
നമ്മുടെ മനസ്സ് പാതിവിടർന്ന
പൂക്കളാകുന്ന ആ സമയത്താണ്
നമുക്ക് മറ്റൊരാളോട്
സംസാരിക്കാനാകുന്നുള്ളൂ
എന്ന് വരികയാണെങ്കിൽ,
വാക്കുകൾ
പൊൻതേനീച്ചകളെപ്പോലെ
ഒഴുകിവന്നേനെ — ദൈവമേ,
ഉറക്കത്തിന്റെ ഭാഷയെനിക്ക്
പഠിപ്പിച്ചു തന്നാലും.
'When They Sleep' by Rolf Jacobsen
